Judith in Stukjes

  Ich bin ein wandelaar, lieve mensen. Iedereen die mij een beetje volgt op social media zal dat onderhand wel weten. Ik loop wat af. In de betoverende natuur die ons land rijk is, vanzelfsprekend, maar ik vind het ook heerlijk om door mijn stad te banjeren. Tegen kersttijd loop ik mijn rondjes graag in het donker en dan koekeloer ik stiekem naar de fijne huiselijke taferelen die zich achter de ramen afspelen en naar de talrijke kerstlichtjes die óók dit jaar weer gewoon zijn opgehangen in heel veel tuinen. Noem me een sentimentele dwaas maar van al die buitenlichtjes gaat een enorme ontroering uit, vind ik. Misschien omdat ik in mijn hoofd altijd precies voor me zie hoe zo’n slinger aan een tuinhek is beland, of in een boom. Wanneer ik langs een klein, oud huisje met een puntdak loop, om maar iets te noemen, slaat mijn fantasie op hol. Ik zie een grote, grijze man, beetje knorrig, ongemakkelijk wroetend in een aftandse kartonnen doos vol met glimmende kerstspullen. Het is zo’n doo...

Het zijn gekke tijden lieve mensen, dat hoef ik u vast niet te vertellen. Verwacht van mij overigens geen bijdrage aan die vermaledijde Corona-discussie. Wat mij betreft is het namelijk vrij simpel: ik luister braaf naar Mark en Hugo (ah ja, Hugo!), boetseer mijn leven op een zo aangenaam mogelijke manier rond de maatregelen, geniet (huismus die ik ben) van de weldadige rust en onthou me verder van nutteloos of opruiend commentaar. Net als de meeste mensen heb ik namelijk geen bal verstand van virussen en de bestrijding ervan. Met deze meewerkende houding lever ik mij gewillig over aan Team Makke Schapen volgens de (met alle respect natuurlijk) zelfbenoemde Corona-goeroes met hun op het internet bij elkaar geschraapte meninkjes. Het zij zo. Al vrees ik dat mijn ex-geliefden smakelijk moeten lachen bij dat idee alleen al. Het vreemde is dat mijn leven in verstilling juist in beweging lijkt te komen. Blijkbaar gedij ik in betrekkelijke rust en heeft mijn hoofd stilte nodig om de bala...