Gloeiende harten
Aan het eind van dit jaar worden de hoogtepunten weer overvloedig gedeeld op social media. Grootse gelukmomenten zijn dat meestal, want die doen het duimpjesgewijs nu eenmaal verduveld lekker bij de vluchtige scroller. En ik had ze dit jaar ook hoor, die grootse momenten. Gelukkig wel. En toch zette het me ook aan het denken. Als we alleen afhankelijk zijn van het grote geluk, dan wordt het leven wat karig. Simpelweg omdat dergelijke gelukszaligheid, bij de meeste mensen tenminste, niet dagelijks voorbijkomt. Het zijn juist de piepkleine, ingetogen momenten tussendoor, die de grote geluksmomenten onopvallend maar sierlijk aan elkaar rijgen, waardoor het niet langer schitterende, op zichzelf staande kralen zijn, maar er een heuse (levens)ketting ontstaat.
Daarom deel ik in deze laatste blog van het jaar twee van mijn persoonlijke hoogtepunten uit 2025. Misschien vind je ze niet erg groots en meeslepend, maar ze gaven mij een warm hartje en een blij gemoed. Twee dingen die ik het afgelopen jaar in plaats van spullen ben gaan verzamelen.
Sinds mijn zoon, zijn vriendin en mijn kleindochter in Almelo wonen, is het een van mijn favoriete bestemmingen. Almelo heeft, zeker voor mensen die nog weleens met hun hoofd in de wolken lopen, één nadeel: het station heeft geen poortjes (lezen jullie mee, gemeente Almelo?) en dat onhandige feit zorgde ervoor dat ik tijdens een van mijn treinreizen geheel per ongeluk vergeten was om in te checken. Pas toen de conducteur de coupé binnenkwam om de kaartjes te controleren, drong die keiharde waarheid tot mij door. Het brave meisje in mij is nog altijd springlevend en willens en wetens regels overtreden, vind ik afschuwelijk en schaamtevol. De boomlange conducteur met de woeste grijze haardos en het onmiskenbare Twentse accent, zag mijn paniek en hij stelde me op lieve wijze gerust.
'In Deventer staan we een paar minuten stil, als je dan even de trein uitgaat en incheckt, is er niets aan de hand,' raadde hij me aan.
Op station Deventer rende ik, doodsbang dat de trein zonder mij weg zou rijden, als een kip zonder kop over het perron op zoek naar de incheckpaal. Vanuit het niets snelde de vriendelijke conducteur naar me toe.
‘Kom maar mee,’ zei hij en samen renden we razendsnel naar de juiste plek.
In minder dan geen tijd zat ik, dankbaar en hijgend, weer op mijn stekkie in de trein.
Niet lang daarna kwam ik terug van een andere treinreis. Ja lieve mensen, mijn liefde voor treinen en de NS was ook dit jaar groot. Ik was overdag al vroeg vertrokken en ik kwam ’s avonds in het donker terug. Daardoor (of door algehele warrigheid, dat sluit ik ook niet uit) was ik mijn fietslampjes vergeten. Het leek me niet verstandig om zonder enige vorm van verlichting op pad te gaan. Bij de fietsenstalling op het station verkochten ze tot mijn grote geluk fietslampjes. De verlegen jongen van de fietsenstalling legde me geduldig uit welke lampjes er waren. De goedkope lampjes bleken te zijn uitverkocht, dus er waren alleen duurdere lampen die gemonteerd moesten worden. Dat leek mij, gezegend met twee extreem linkerhanden, een lastig klusje en aangezien ik thuis nog een enorme voorraad fietslampjes had, vond ik het ook een beetje zonde om voor de dure variant te gaan. Ik bedankte de jongen hartelijk en zei dat ik wel ging lopen met de fiets aan mijn hand. Toen ik mijn fiets had opgehaald en uitgecheckt was, wenkte de jongen me.
‘We vinden weleens fietslampjes,’ zei hij een beetje schuchter, ‘deze ligt er al zo lang, daar komt niemand meer voor. Dan komt u tenminste veilig thuis.’
Hij overhandigde me een lampje dat beter was dan de gebruikelijke, goedkope rotzooi die ik, met het oog op verliezen en kwijtraken, doorgaans koop. Ik kon de jongen wel zoenen wat ik uiteraard, ook tot zijn opluchting waarschijnlijk, niet deed.
Deze twee gebeurtenissen herinner ik me alleen al van de afgelopen weken, maar 2025 zat afgeladen vol met dergelijke voorvallen. De pest met kleine geluksmomenten is, dat je ze snel vergeet. Dat is niet erg, het maakt ze echt geen greintje minder waardevol. De kunst is om ze op dat moment op te merken, om ze volledig te absorberen en om je hart te laten gloeien.
Mijn nieuwjaarswens laat zich dan ook niet moeilijk raden: op naar een jaar vol lieve, kleine gebaren en gloeiende harten. Om rijkelijk te delen en om in dankbaarheid te ontvangen.
Daarom deel ik in deze laatste blog van het jaar twee van mijn persoonlijke hoogtepunten uit 2025. Misschien vind je ze niet erg groots en meeslepend, maar ze gaven mij een warm hartje en een blij gemoed. Twee dingen die ik het afgelopen jaar in plaats van spullen ben gaan verzamelen.
Sinds mijn zoon, zijn vriendin en mijn kleindochter in Almelo wonen, is het een van mijn favoriete bestemmingen. Almelo heeft, zeker voor mensen die nog weleens met hun hoofd in de wolken lopen, één nadeel: het station heeft geen poortjes (lezen jullie mee, gemeente Almelo?) en dat onhandige feit zorgde ervoor dat ik tijdens een van mijn treinreizen geheel per ongeluk vergeten was om in te checken. Pas toen de conducteur de coupé binnenkwam om de kaartjes te controleren, drong die keiharde waarheid tot mij door. Het brave meisje in mij is nog altijd springlevend en willens en wetens regels overtreden, vind ik afschuwelijk en schaamtevol. De boomlange conducteur met de woeste grijze haardos en het onmiskenbare Twentse accent, zag mijn paniek en hij stelde me op lieve wijze gerust.
'In Deventer staan we een paar minuten stil, als je dan even de trein uitgaat en incheckt, is er niets aan de hand,' raadde hij me aan.
Op station Deventer rende ik, doodsbang dat de trein zonder mij weg zou rijden, als een kip zonder kop over het perron op zoek naar de incheckpaal. Vanuit het niets snelde de vriendelijke conducteur naar me toe.
‘Kom maar mee,’ zei hij en samen renden we razendsnel naar de juiste plek.
In minder dan geen tijd zat ik, dankbaar en hijgend, weer op mijn stekkie in de trein.
Niet lang daarna kwam ik terug van een andere treinreis. Ja lieve mensen, mijn liefde voor treinen en de NS was ook dit jaar groot. Ik was overdag al vroeg vertrokken en ik kwam ’s avonds in het donker terug. Daardoor (of door algehele warrigheid, dat sluit ik ook niet uit) was ik mijn fietslampjes vergeten. Het leek me niet verstandig om zonder enige vorm van verlichting op pad te gaan. Bij de fietsenstalling op het station verkochten ze tot mijn grote geluk fietslampjes. De verlegen jongen van de fietsenstalling legde me geduldig uit welke lampjes er waren. De goedkope lampjes bleken te zijn uitverkocht, dus er waren alleen duurdere lampen die gemonteerd moesten worden. Dat leek mij, gezegend met twee extreem linkerhanden, een lastig klusje en aangezien ik thuis nog een enorme voorraad fietslampjes had, vond ik het ook een beetje zonde om voor de dure variant te gaan. Ik bedankte de jongen hartelijk en zei dat ik wel ging lopen met de fiets aan mijn hand. Toen ik mijn fiets had opgehaald en uitgecheckt was, wenkte de jongen me.
‘We vinden weleens fietslampjes,’ zei hij een beetje schuchter, ‘deze ligt er al zo lang, daar komt niemand meer voor. Dan komt u tenminste veilig thuis.’
Hij overhandigde me een lampje dat beter was dan de gebruikelijke, goedkope rotzooi die ik, met het oog op verliezen en kwijtraken, doorgaans koop. Ik kon de jongen wel zoenen wat ik uiteraard, ook tot zijn opluchting waarschijnlijk, niet deed.
Deze twee gebeurtenissen herinner ik me alleen al van de afgelopen weken, maar 2025 zat afgeladen vol met dergelijke voorvallen. De pest met kleine geluksmomenten is, dat je ze snel vergeet. Dat is niet erg, het maakt ze echt geen greintje minder waardevol. De kunst is om ze op dat moment op te merken, om ze volledig te absorberen en om je hart te laten gloeien.
Mijn nieuwjaarswens laat zich dan ook niet moeilijk raden: op naar een jaar vol lieve, kleine gebaren en gloeiende harten. Om rijkelijk te delen en om in dankbaarheid te ontvangen.
Reacties
Een reactie posten