Verbeelding
Ich bin ein wandelaar, lieve mensen. Iedereen die mij een beetje volgt op social media zal dat onderhand wel weten. Ik loop wat af. In de betoverende natuur die ons land rijk is, vanzelfsprekend, maar ik vind het ook heerlijk om door mijn stad te banjeren. Tegen kersttijd loop ik mijn rondjes graag in het donker en dan koekeloer ik stiekem naar de fijne huiselijke taferelen die zich achter de ramen afspelen en naar de talrijke kerstlichtjes die óók dit jaar weer gewoon zijn opgehangen in heel veel tuinen. Noem me een sentimentele dwaas maar van al die buitenlichtjes gaat een enorme ontroering uit, vind ik. Misschien omdat ik in mijn hoofd altijd precies voor me zie hoe zo’n slinger aan een tuinhek is beland, of in een boom. Wanneer ik langs een klein, oud huisje met een puntdak loop, om maar iets te noemen, slaat mijn fantasie op hol. Ik zie een grote, grijze man, beetje knorrig, ongemakkelijk wroetend in een aftandse kartonnen doos vol met glimmende kerstspullen. Het is zo’n doo...