Parels
In dit uiterst vreemde jaar besloot ik mijn leven op kantoor vaarwel te zeggen omdat het de hoogste tijd was om eindelijk eens te kiezen met mijn hart. Dat hart en, eerlijk is eerlijk, een beetje mazzel leidden me naar de zorg. De Chronisch Psychiatrische Verpleeghuiszorg om precies te zijn, waar ik probeer mijn steentje bij te dragen aan de invulling van een zinvolle dag voor ‘mijn’ bewoners. Het mooie van werken in de zorg is dat geven en ontvangen nogal eens samenvallen. Een zinvolle dag is namelijk precies wat ik zelf ook heb gekregen als ik na een drukke werkdag weer in de auto stap en naar mijn huis terugrijd. Welbeschouwd ben ik in mijn vak onophoudelijk op zoek naar parels. En als je, net als ik, in een verpleeghuis werkt dan liggen die parels zonder al te veel moeite voor het oprapen. De kunstzinnige meneer bijvoorbeeld, bij vlagen behoorlijk in de war, die mijn naam nooit kan onthouden en me het Grobbebolletje noemt. Als hij me ziet gooit hij zijn armen in de lucht en ro...