Klein leed (in de laatste uren van het jaar)
Het jaar 2019, lieve mensen, was niet bepaald mijn jaar. Ik wil er niet te dramatisch over doen, maar ik had betere jaren, zo simpel is het. De kosmos vond het een geslaagd idee om de boel lekker in stijl af te sluiten en op de laatste dag van het jaar ontwaakte ik met een dik, ontstoken oog. Dat was op zijn zachtst gezegd een onwenselijke toestand, zeker met het (dichte) oog op de reeds geplande nachtelijke festiviteiten, waarbij een mens nu eenmaal wil stralen in een spetterende knalfeestjurk. ‘Hoe sneu is dit op een schaal van 1 tot 10?,’ vroeg ik quasi nonchalant aan Twitter, maar Twitter bleef angstvallig stil. Zelf gaf ik mijn leed een best bescheiden 7, want ja, ja, er zijn ergere dingen, dat snap ik ook. U voelt vermoedelijk op uw klompen aan, dat ik de rest van de dag als een malle aan de slag ging met het uitwerken van diverse noodscenario’s. Die allemaal voor- en nadelen kenden. Om u enig inzicht te geven in de hopeloosheid van de toestand neem ik u graag even mee in mijn ...