Klein leed (in de laatste uren van het jaar)

Het jaar 2019, lieve mensen, was niet bepaald mijn jaar. Ik wil er niet te dramatisch over doen, maar ik had betere jaren, zo simpel is het. De kosmos vond het een geslaagd idee om de boel lekker in stijl af te sluiten en op de laatste dag van het jaar ontwaakte ik met een dik, ontstoken oog. Dat was op zijn zachtst gezegd een onwenselijke toestand, zeker met het (dichte) oog op de reeds geplande nachtelijke festiviteiten, waarbij een mens nu eenmaal wil stralen in een spetterende knalfeestjurk. ‘Hoe sneu is dit op een schaal van 1 tot 10?,’ vroeg ik quasi nonchalant aan Twitter, maar Twitter bleef angstvallig stil. Zelf gaf ik mijn leed een best bescheiden 7, want ja, ja, er zijn ergere dingen, dat snap ik ook.

U voelt vermoedelijk op uw klompen aan, dat ik de rest van de dag als een malle aan de slag ging met het uitwerken van diverse noodscenario’s. Die allemaal voor- en nadelen kenden. Om u enig inzicht te geven in de hopeloosheid van de toestand neem ik u graag even mee in mijn gedachtegang. Ik had een aantal opties:
1. Ik kon niet gaan en thuis eenzaam en alleen op de bank mijn leed luidkeels en herhaaldelijk bezingen.
2. Ik kon wel gaan en de feestjurk op excentrieke wijze combineren met een sterk gedateerd brilmontuur boven op mijn neus. Wat in moreel opzicht een reusachtige overwinning zou betekenen, maar waar de nodige moed voor nodig was.
3. Ik kon wel gaan met alleen een lens in mijn gezonde oog. Bijkomend voordeel daarbij was het wazige zicht, later versterkt door de alcoholinname, waardoor het niet al te fraaie oog voor mij zelf in elk geval wat minder zichtbaar was.
4. Ik kon wel gaan met een, wie denkt dat oog wel dat hij is, lens in beide overmatig opgemaakte ogen om morgen wel te zien wat de onvermijdelijke schade was. Het door mij wel vaker toegepaste wie-dan-leeft-wie-dan-zorgt-principe.

U zult begrijpen dat het een moeilijke beslissing was, maar uiteindelijk koos ik unaniem voor optie 3. Gevolg van deze keuze is wel, dat ik door het opgezette, half dichtgeknepen oog voortdurend lijk te knipogen naar alles wat beweegt. Mocht ik u onverhoopt tegen het vierend lijf lopen vanavond, weet dat ik er wis en waarachtig heus niets mee bedoel. Een ding is zeker: met de kosmos schil ik morgenochtend nog een pittig appeltje over al het mij aangedane (klein) leed.