Nattigheid
‘Mevrouw Velthuizen, hoe voelt u zich?’ Met een, naar ik nu vermoed, hemelse glimlach kijk ik op naar de man die naast mijn bed staat. Het is de narcotiseur van het ziekenhuis en ik bevind me in de uitslaapkamer van de OK, maar ook dat realiseer ik mij later pas. Op het moment zelf is mijn wereld vooral nog heel erg vaag. En verrukkelijk, dat ook. ‘Ach,’ zucht ik verheerlijkt, ‘ik voel me zo gelukkig.’ ‘Hou dat vast,’ bromt de man op een toon alsof hij er weinig fiducie in heeft. Daar moet ik vreselijk om lachen, want mijn zompige narcosehersenen vinden alles werkelijk hilarisch. De dokter had het me al gezegd, toen we voor de operatie over de narcose spraken: das verdraaid lekker spul hoor en daar was geen woord van gelogen. Helaas is de werking van lekker spul zelden oneindig; nog diezelfde avond kots ik alle gelukzaligheid er in ferme stralen weer uit. Samen met de restjes geluk die een mens na een operatie eigenlijk zo broodnodig heeft, maar ook dit weet ik dan nog niet. Als i...