Judith in Stukjes

   ‘Hé’ zei hij.    ‘Hé,’ zei ik, want ik was piepjong en mijn communicatievaardigheden waren nog volop in ontwikkeling, net als die van hem. Hij liep naar binnen om tot in de vroege uurtjes feest te vieren. Ik liep naar buiten om thuis deugdelijk naar mijn bed te gaan. Het had een voorteken moeten zijn, maar ik was blind voor de signalen. Ik zag alleen zijn twinkelhoofd met warrig haar, een leren jack en tomeloze energie. In die deuropening van zomaar een kroeg in Apeldoorn werd ik niet meteen verliefd, dat niet, maar zijn tegelijkertijd vrijpostige en onbevangen voorkomen plantte een zaadje in mijn door en door beschaafde meisjeshoofd.    ‘Wacht,’ riep hij terwijl hij al naar binnen rende. Ik bleef staan, al wist ik niet precies waarom. Niet veel later kwam hij terug met pen en papier om mijn telefoonnummer op te schrijven, zo deden we dat toen. Zijn nummer vroeg ik niet, ik zou wel zien.  Mijn aanvankelijke nonchalance maakte al snel plaats voor bew...

 De winterzon schijnt op mijn groen geruite jas, aait zachtjes mijn gezicht, speelt met mijn zorgeloos verwaaide haren. De lente deelt plaagstootjes uit, verleidt de winter om alvast een stapje terug te doen. Zonnestralen bewegen over mijn lichaam, gebruiken het als balzaal. De tango glijdt vurig langs mijn rug, de Weense wals over mijn armen en de rumba kietelt in mijn nek. Mijn lijf voelt voor het eerst sinds maanden weer eens speels en zwierig. Ik zou willen dansen, gewoon hier op straat, onder toeziend oog van iedereen die denkt dat ik mijn verstand verloren heb.   Ik doe het niet, te bang voor wat anderen kunnen denken. Dat ik zo’n malle, bevrijde vrouw van middelbare leeftijd ben bijvoorbeeld. Zo’n vrouw in felgekleurde kleden, die volkomen in trance met maaiende armbewegingen altijd als eerste op de dansvloer staat. Zo’n vrouw die de wereld heel graag wil laten zien dat het haar allemaal niet meer uitmaakt wat de mensen zeggen. In plaats daarvan ga ik rustig op een...