Bevrijde vrouw
De winterzon schijnt op mijn groen geruite jas, aait zachtjes mijn gezicht, speelt met mijn zorgeloos verwaaide haren. De lente deelt plaagstootjes uit, verleidt de winter om alvast een stapje terug te doen. Zonnestralen bewegen over mijn lichaam, gebruiken het als balzaal. De tango glijdt vurig langs mijn rug, de Weense wals over mijn armen en de rumba kietelt in mijn nek. Mijn lijf voelt voor het eerst sinds maanden weer eens speels en zwierig. Ik zou willen dansen, gewoon hier op straat, onder toeziend oog van iedereen die denkt dat ik mijn verstand verloren heb. Ik doe het niet, te bang voor wat anderen kunnen denken. Dat ik zo’n malle, bevrijde vrouw van middelbare leeftijd ben bijvoorbeeld. Zo’n vrouw in felgekleurde kleden, die volkomen in trance met maaiende armbewegingen altijd als eerste op de dansvloer staat. Zo’n vrouw die de wereld heel graag wil laten zien dat het haar allemaal niet meer uitmaakt wat de mensen zeggen. In plaats daarvan ga ik rustig op een...