Judith in Stukjes

Het is alweer bijna gedaan met 2024. Langzaam laten we het oude jaar los en maken we ons op voor alles wat komen gaat. Ook ik ontkom er niet aan om terug te kijken. Op de een na laatste dag van vorig jaar maakte ik iets vreemds mee. Na een, op zijn zachtst gezegd, onstuimig jaar moest ik onwillekeurig aan het voorval denken. Doodgemoedereerd liep ik aan het einde van een vrije zaterdag naar het winkelcentrum bij mij in de buurt. Het was een uur of vijf en de donkere dagen voor kerst deden hun naam eer aan. Om lijf en leden warm te houden, droeg ik een warme sjaal en een zachte, wollige teddyjas. De grote boodschappentas aan mijn arm hupte enthousiast heen en weer, vol verwachting van al het lekkers dat hem binnen afzienbare tijd ten deel ging vallen. Op de parkeerplaats achter het appartementengebouw waar ik nog maar net woonde, stonden mensen doodleuk vuurwerk af te steken. Opgeschoten jeugd, dacht ik, maar omdat het donker was, kon ik dat niet met zekerheid vaststellen. Ik heb een...

‘Je maakt in elk geval nog eens wat mee.’ Mijn collega’s kijken me lachend aan, terwijl een van hen de woorden grappend uitspreekt. ‘Dat dan weer wel,’ geef ik schoorvoetend toe. We zitten na werktijd op een terras en drinken wijn, de boog kan niet altijd gespannen staan tenslotte. Ik heb ze net in geuren en kleuren verteld over mijn meest recente date-avontuur. Het was weer een memorabele, ik kan niet anders zeggen. Ons eerste afspraakje was gezellig geweest, dus we besloten dat een tweede date een logisch vervolg zou zijn. Hij zou alles regelen en het zou een verrassing zijn, liet hij me vol zelfvertrouwen weten. Daar moest ik wel even van slikken. Als ik ergens niet van hou, dan zijn het verrassingen waarbij ik geen enkel benul heb van wat we gaan doen. En in dit geval was het ook nog eens met iemand die me nauwelijks kende en die dus totaal niet wist met wie hij te maken had. Maar vooruit, ik had net op mijn kop gehad van mijn kinderen en hun vrienden in verband met mijn v...

Ik werd geboren en kreeg een naam. Zoals de meeste mensen eigenlijk. Van die meeste mensen worden de meesten alleen alleen geboren. Ik niet. Ik kwam samen met mijn zusje op deze wereld. Hartstikke leuk en gezellig zul je zeggen, alleen is ook maar alleen, zoals niet al te originele geesten op datingsites voortdurend plachten te verkondigen. En dat was het ook, leuk en gezellig, de eerste jaren van ons leven tenminste. Ik denk daar de laatste tijd vaak aan terug. Over hoe we na schooltijd naar huis huppelden en stralend aan mama vroegen of ze kon raden wie ons beste vriendinnetje was. Het antwoord op die vraag was altijd hetzelfde: wij waren elkaars allerbeste vriendinnen natuurlijk. Of hoe we, als het bedtijd was, bij elkaar in bed kropen en samen andere, meeslepende levens verzonnen. Hoe we handenvol drop pikten als mama tussen de middag met de hond ging wandelen, of speculaasjes uit de uitbundig versierde koekjestrommel. In veel herinneringen is ze niet eens bewust aanwezig, omdat ...