Judith in Stukjes

Gevaarlijk balancerend op slechts twee van de vier poten van haar stoel, wacht ze gespannen op de dingen die komen gaan. Het lukt haar niet om stil te blijven zitten en ze wiebelt voortdurend van haar ene bil op de andere. Wat kan mama toch treuzelen, denkt ze verongelijkt. Het lijkt eeuwen te duren voordat haar moeder de deur uitgaat. Als het dan toch eindelijk zover is en mama met Mozes, de niet helemaal geslaagde herdershond met de wat borstelige vacht, gaat wandelen, rent ze naar het raam. Daar blijft ze nog even staan kijken hoe mama en Mozes steeds kleiner worden. Dit is een spannend moment. Als ze te snel is, kan mama nog omkijken, maar als ze te lang wacht, is de kans groot dat mama alweer terugkeert van haar dagelijkse blokje om. Ze heeft dit al zo vaak gedaan, dat ze precies weet wanneer ze toe kan slaan. Op vurig rode kousenvoeten sluipt ze razendsnel naar de wasmachine in de keuken. Ze klimt er behendig bovenop, gaat staan en opent het meest rechtse keukenkastje, vlakbi...

Er zijn dagen dat ik de mensheid wat minder mooi vind. Dat alles een beetje kouder en lelijker lijkt. Moeizame werkdagen, haatzaaiende politici, verdrietige nieuwsberichten… Er zijn allerlei redenen waarom ik opeens even genoeg kan hebben van de wereld om mij heen. Tegenwoordig weet ik precies wat me op dergelijke momenten te doen staat. Kuieren, Kopen en Koekeloeren vormen de troostrijke pijlers van mijn bestaan. Terwijl ik door een van de vele parken in mijn toch al zo groene woonplaats wandel, wordt mijn aandacht getrokken door drie jongens van een jaar of zestien, zeventien misschien. Ze lopen een beetje te duwen en te trekken zoals puberjongens dat nu eenmaal doen, ondertussen korte oerkreten uitstotend met stemmen die nog altijd wat wiebelig en onvast zijn. De slungelige jongenslijven hebben iets ongemakkelijks, alsof hun kinderlijke binnenkant de met vliegende vaart groeiende buitenkant met de beste wil van de wereld niet kan bijbenen. Het  geeft ze iets kwetsbaars en aand...