Judith in Stukjes

Ze had de trein naar Parijs kunnen nemen. Al zo vaak speelde ze met dat idee, hield ze het voorzichtig in haar handen, verwarmde ze het door haar vingers eromheen te sluiten, blies ze kleine ademteugjes over elke uithoek van haar verbeelding om het tot volle bloei te laten komen. Werelds, speels en luchtig zou ze zijn, niet iemand die overal tegenop zag. Zoveel treinen had ze kunnen nemen, met even zoveel bestemmingen. Naar de andere kant van de wereld of dichterbij, maar altijd weg van hier, weg van met wie ze op dat moment ook was, weg van zichzelf vooral. Ze had nooit hard genoeg geblazen. Het was niet dat ze nooit op reis was geweest en het was niet dat er nooit mannen waren. Mannen die haar de wereld beloofden, nieuwe horizonten en driehonderd kilometer per uur of meer, maar ze was nooit echt aanwezig geweest in het moment, nooit klaar om in te stappen, de controle los te laten en zich te laten vervoeren. Talloze malen verliet ze een leeg perron om nooit meer achterom te kijken. L...

    ‘Ken ik jou niet?’ De lange man staart me indringend aan. Ik ben op een jaren 70 feestje, onderweg van de dansvloer naar het toilet, stralend vermoedelijk want ik hou van dansen.    ‘Jawel, ik weet het zeker, wij hebben ooit ruzie gemaakt op internet.’ Hij blijft me fronsend aankijken, terwijl hij dat zegt.    ‘Oh echt?,’ reageer ik zo vriendelijk mogelijk. Ik kijk nog eens goed. Dat ik hem ken van een of andere datingsite is klip-en-klaar, maar een ruzie staat me niet erg helder voor de geest.    ‘Ach, ik maak zo vaak ruzie op internet’, probeer ik me wat ongelukkig uit de situatie te redden. Hij lacht als een boer met kiespijn en onverstaanbaar mompelend dat ik heel nodig moet plassen en dat het leuk was om hem gesproken te hebben, vervolg ik mijn weg naar de wc. Hoewel ik mezelf graag zie als een bijzonder aardig mens, vermoed ik zomaar dat het waar kan zijn. Op de een of andere manier pak ik nogal makkelijk de opvoedende rol als ik weer ee...