We zullen doorgaan

    ‘Ken ik jou niet?’
De lange man staart me indringend aan. Ik ben op een jaren 70 feestje, onderweg van de dansvloer naar het toilet, stralend vermoedelijk want ik hou van dansen.
   ‘Jawel, ik weet het zeker, wij hebben ooit ruzie gemaakt op internet.’
Hij blijft me fronsend aankijken, terwijl hij dat zegt.
   ‘Oh echt?,’ reageer ik zo vriendelijk mogelijk.
Ik kijk nog eens goed. Dat ik hem ken van een of andere datingsite is klip-en-klaar, maar een ruzie staat me niet erg helder voor de geest.
   ‘Ach, ik maak zo vaak ruzie op internet’, probeer ik me wat ongelukkig uit de situatie te redden. Hij lacht als een boer met kiespijn en onverstaanbaar mompelend dat ik heel nodig moet plassen en dat het leuk was om hem gesproken te hebben, vervolg ik mijn weg naar de wc.

Hoewel ik mezelf graag zie als een bijzonder aardig mens, vermoed ik zomaar dat het waar kan zijn. Op de een of andere manier pak ik nogal makkelijk de opvoedende rol als ik weer eens aan het daten sla. En geloof me, datingsites zijn opvoedgewijs dorre akkers, dat is dweilen met de kraan open eigenlijk, wat dat betreft ben ik een doorzetter.

Vorige maand leek het me opeens een geweldig goed idee om me weer eens aan te melden bij Neerlands meest wonderlijke datingsite Lexa. Waarom ik mezelf dit elke keer aandoe, is voer voor psychologen, zelf heb ik in elk geval geen flauw benul. Al na enkele minuten rondneuzen op de site steeg mijn ergernis van licht- naar donkergroen en geel. Een jongen van vierentwintig stuurde me een berichtje. ‘Zo hè! Wat zoek jij hier dan?’ Op Lexa kun je er dan voor kiezen om het bericht te negeren door op het kruisje te drukken of je klikt op ‘graag’ om het gesprek aan te gaan. Je raadt het al; de kans om een onwetend jong mens een levensles te leren, liet ik mij niet ontnemen. Ik antwoordde dus streng maar liefdevol dat ik hem in elk geval niet zocht, omdat ik al twee kinderen heb en ik dat eigenlijk wel genoeg vind. 

Voor alle duidelijkheid en voordat jullie denken dat ik nog altijd razend aantrekkelijk ben voor twintigers; op Lexa is het heel gebruikelijk om berichten van piepjonge mannen te krijgen, daar hoef je niet beeldschoon voor te zijn. En ik had mijn meest flatterende foto gebruikt, een foto waarop ik net iets mooier lijk dan ik in werkelijkheid ben, iets wat bij Lexa mannen dan weer zeer ongebruikelijk is. Dat laatste hoop ik tenminste. 

Een van de vragen die ik over het algemeen in een vroeg stadium stel, is of iemand niet toevallig aanhanger is van PVV- of FvD-achtige partijen. Ik ben heus heel erg voor vrijheid van meningsuiting enzo, maar van Geert en Thierry moet ik altijd een klein beetje spugen en dat lijkt mij geen goede basis voor een relatie. Gelukkig laat mijn intuïtie mij over het algemeen niet in de steek en meestal vis ik in gelijkgestemde vijvers. Laatst had ik per abuis toch een complotvisje aan de haak. Nu kun je zo’n beestje meteen teruggooien, maar daar schiet zo’n dolende vis uiteindelijk ook niets mee op, dus ik kies er ook in die gevallen altijd voor om in gesprek te gaan. Geloof me, dat kost bakken met energie en het levert behalve beledigingen als deugheks of linkse toverkol weinig op, maar ik kan het niet laten.

De periode dat ik er heel bewust voor koos om met grijs haar door het leven te gaan, was ook een interessante. Ik kreeg opvallend minder berichten, matches, duimpjes omhoog en wat er al niet meer bestaat aan waardeer- en verbindmogelijkheden. Mannen zeiden het soms ook gewoon, snoeihard en zonder omwegen: ‘ik hou niet van vrouwen met grijs haar’. En dan mogen jullie drie keer raden wat de haarkleur van zo’n onhoffelijk heerschap zelf was. 

Maar goed, het is waarschijnlijk gewoon zoals de onvolprezen Ramses Shaffy ooit zong: we zullen doorgaan, we zullen doorgaan, tot we samen zijn. En die woorden geven wat mij betreft ook nog een vleugje romantiek aan al dat geworstel.