Judith in Stukjes

Het jaar 2019, lieve mensen, was niet bepaald mijn jaar. Ik wil er niet te dramatisch over doen, maar ik had betere jaren, zo simpel is het. De kosmos vond het een geslaagd idee om de boel lekker in stijl af te sluiten en op de laatste dag van het jaar ontwaakte ik met een dik, ontstoken oog. Dat was op zijn zachtst gezegd een onwenselijke toestand, zeker met het (dichte) oog op de reeds geplande nachtelijke festiviteiten, waarbij een mens nu eenmaal wil stralen in een spetterende knalfeestjurk. ‘Hoe sneu is dit op een schaal van 1 tot 10?,’ vroeg ik quasi nonchalant aan Twitter, maar Twitter bleef angstvallig stil. Zelf gaf ik mijn leed een best bescheiden 7, want ja, ja, er zijn ergere dingen, dat snap ik ook. U voelt vermoedelijk op uw klompen aan, dat ik de rest van de dag als een malle aan de slag ging met het uitwerken van diverse noodscenario’s. Die allemaal voor- en nadelen kenden. Om u enig inzicht te geven in de hopeloosheid van de toestand neem ik u graag even mee in mijn ...

Gevaarlijk balancerend op slechts twee van de vier poten van haar stoel, wacht ze gespannen op de dingen die komen gaan. Het lukt haar niet om stil te blijven zitten en ze wiebelt voortdurend van haar ene bil op de andere. Wat kan mama toch treuzelen, denkt ze verongelijkt. Het lijkt eeuwen te duren voordat haar moeder de deur uitgaat. Als het dan toch eindelijk zover is en mama met Mozes, de niet helemaal geslaagde herdershond met de wat borstelige vacht, gaat wandelen, rent ze naar het raam. Daar blijft ze nog even staan kijken hoe mama en Mozes steeds kleiner worden. Dit is een spannend moment. Als ze te snel is, kan mama nog omkijken, maar als ze te lang wacht, is de kans groot dat mama alweer terugkeert van haar dagelijkse blokje om. Ze heeft dit al zo vaak gedaan, dat ze precies weet wanneer ze toe kan slaan. Op vurig rode kousenvoeten sluipt ze razendsnel naar de wasmachine in de keuken. Ze klimt er behendig bovenop, gaat staan en opent het meest rechtse keukenkastje, vlakbi...

Er zijn dagen dat ik de mensheid wat minder mooi vind. Dat alles een beetje kouder en lelijker lijkt. Moeizame werkdagen, haatzaaiende politici, verdrietige nieuwsberichten… Er zijn allerlei redenen waarom ik opeens even genoeg kan hebben van de wereld om mij heen. Tegenwoordig weet ik precies wat me op dergelijke momenten te doen staat. Kuieren, Kopen en Koekeloeren vormen de troostrijke pijlers van mijn bestaan. Terwijl ik door een van de vele parken in mijn toch al zo groene woonplaats wandel, wordt mijn aandacht getrokken door drie jongens van een jaar of zestien, zeventien misschien. Ze lopen een beetje te duwen en te trekken zoals puberjongens dat nu eenmaal doen, ondertussen korte oerkreten uitstotend met stemmen die nog altijd wat wiebelig en onvast zijn. De slungelige jongenslijven hebben iets ongemakkelijks, alsof hun kinderlijke binnenkant de met vliegende vaart groeiende buitenkant met de beste wil van de wereld niet kan bijbenen. Het  geeft ze iets kwetsbaars en aand...

Op zomaar een zaterdagochtend reis ik met de trein naar Den Haag. Het is nog fris en grijs buiten, maar de zon belooft het van de wolken te gaan winnen vandaag. Omdat ik wel even onderweg ben, heb ik me uitgebreid geïnstalleerd in een van de zitjes voor vier personen. Ik bevind me in gezelschap van een moeder en haar zoon. Dat ze familie zijn, maak ik op uit de manier waarop ze met elkaar omgaan. Als je elkaar een leven lang kent, ontbreekt vaak de noodzaak om nog vreselijk je best te doen. Moeder is een vrouw die er waarschijnlijk al oud uitzag op haar dertigste, maar die nu eindelijk op het punt in haar leven is gekomen, waar leeftijd en uiterlijk voorbeeldig samenvallen. Netjes en oerdegelijk zijn woorden die haar het best typeren. Aangezien ik de zoon ergens  midden vijftig schat, moet ze behoorlijk op leeftijd zijn. Tussen hen in staat een grote tas, waaruit moeder haar zoon voortdurend iets te eten geeft. Ze doet dit  zonder ook maar een ogenblik op te...