Ballen in mijn buik
Na alle commotie rond wethouders, grond en aanverwante zaken, is het hoog tijd om het eens over iets anders te hebben. De boog kan nu eenmaal niet altijd gespannen zijn en het leven is al ingewikkeld genoeg. Soms is het tijd om de zinnen te verzetten. Zo denk ik zelf al dagenlang en onophoudelijk aan ballen in mijn buik. Het liedje van De Vieze Man bedoel ik, voordat u zich allerlei rare ideeën in het hoofd haalt. Zoals velen van u zullen weten; De Vieze Man is een typetje van Kees van Kooten en de zo fraai bezongen ballen worden veroorzaakt door heimelijke genoegens. Die een beetje vreemd kunnen zijn. Of eng. Of ranzig. Maar die je bovenal een lekker gevoel geven. Maar wel in het geniep. En dat is jammer. Wie zonder verborgen pleziertjes is, werpe de eerste steen tenslotte. En taboes zijn er om doorbroken te worden. Dat ook. Een goed moment voor mij dus, om uit de geheime pretkast te komen. Opdat we ons nooit meer anders voor hoeven doen dan we zijn.
Om te beginnen ruik en snuffel ik in de boekhandel stiekem aan alle gloednieuwe, nog onbezoedelde boeken. Gewoon, omdat ik daar nogal gelukkig van word. Ook sabbel ik tijdens het televisie kijken op plukjes haar, wacht geduldig tot deze droog zijn en wrijf vervolgens gelukzalig met mijn vingertoppen over de hard geworden haarpuntjes. Tot op hoge leeftijd heb ik daarbij geduimd, maar als je nog enigszins serieus genomen wilt worden, moet je daar toch een keer mee ophouden.
Zelfs het verkeer kent stiekeme jolijtbezorgers. Met mijn kleine autootje heel hard optrekken voor een stoplicht bijvoorbeeld, zodat ik die grote bak naast me er finaal uitrijd. Om dan nonchalant en licht triomfantelijk opzij te kijken. Of hard en onbenullig toeteren en zwaaien naar mij onbekende voorbijgangers. Zodat deze zich thuis nog steeds zullen afvragen, waar ze mij nou ook alweer van kennen. De oprecht verbaasde en vragende blikken blijf ik geestig vinden. Iedere keer weer.
Fijn vind ik het ook om in mijn blootje te slapen met alleen een paar dikke, roze sokken aan. Lekker warm en broeierig. Om misverstanden te voorkomen: uiteraard niet in mannelijk gezelschap, want echt charmant is het niet. Daar ben ik me terdege van bewust. Ik verzoek u dan ook om dit beeld onmiddellijk uit uw systeem te wissen. Of zoals mijn dochter zei, na het lezen van dit stukje: ‘mam, dit is zo schaamtevol. Op die manier kom je dus echt nooit meer aan de man.’
Nog een rare: na het plassen trek ik mijn panty en jurk pas omhoog, als ik de deur van het toilet al achter me heb dichtgedaan. Op de gang dus. Wat eigenlijk best vreemd en lastig te verklaren is. Mijn moeder sprak vroeger al van een aangeboren neiging tot lichtzinnighied. En daar houden we het dan maar op. Dat ik dit alleen thuis doe, pleit in ieder geval voor mij. Zelfs mijn frivoliteit kent grenzen.
Eten is een genotsbrenger bij uitstek. Paprika chips bijvoorbeeld, moet op een speciale manier naar binnen worden gewerkt. Eén of meerdere stukjes worden tegen mijn verhemelte gedrukt, waarna ik de smaak er langzaam en krachtig uitzuig. Luidruchtig soms ook, om de feestvreugde te verhogen. Wist u trouwens dat zuurkool veel lekkerder is, als je het gewoon met je handen rauw uit het pak eet. Zodat het zuur je handen doet tintelen en je de kool tussen je kiezen vermalen hoort worden. En wat dacht u van M&M’s? Die moet je met een flinke hand tegelijk in je mond laten smelten, tot alleen de pinda’s overblijven. Die je dan eigenlijk net zo goed meteen kunt uitspugen, omdat ze nergens meer naar smaken.
In de categorie morsig en onsmakelijk, wil ik er nog één met u delen: het vissen van dikke klonten haar en zeepresten uit het doucheputje. Bij het naar boven halen van een aanzienlijke buit, word ik overvallen door een bizarre combinatie van rillingen over de rug, walging en onmiskenbare gevoelens van vreugde en voldoening. Indien het u nu echt te gortig wordt: ik draag daarbij wel handschoenen. Dat u het even weet.
Om te voorkomen dat ik voortaan alleen nog maar als panty ophijsende, M&M’s tuffende idioot en haarfetisjist door het leven ga, lijkt het me beter om het hierbij te laten. Verder functioneer ik heus redelijk normaal en naar behoren. En ik doe er niemand kwaad mee, niet dat ik weet tenminste. Laten we in godsnaam eerlijk zijn: diep van binnen schuilt De Vieze Man in elk van ons.
Om te beginnen ruik en snuffel ik in de boekhandel stiekem aan alle gloednieuwe, nog onbezoedelde boeken. Gewoon, omdat ik daar nogal gelukkig van word. Ook sabbel ik tijdens het televisie kijken op plukjes haar, wacht geduldig tot deze droog zijn en wrijf vervolgens gelukzalig met mijn vingertoppen over de hard geworden haarpuntjes. Tot op hoge leeftijd heb ik daarbij geduimd, maar als je nog enigszins serieus genomen wilt worden, moet je daar toch een keer mee ophouden.
Zelfs het verkeer kent stiekeme jolijtbezorgers. Met mijn kleine autootje heel hard optrekken voor een stoplicht bijvoorbeeld, zodat ik die grote bak naast me er finaal uitrijd. Om dan nonchalant en licht triomfantelijk opzij te kijken. Of hard en onbenullig toeteren en zwaaien naar mij onbekende voorbijgangers. Zodat deze zich thuis nog steeds zullen afvragen, waar ze mij nou ook alweer van kennen. De oprecht verbaasde en vragende blikken blijf ik geestig vinden. Iedere keer weer.
Fijn vind ik het ook om in mijn blootje te slapen met alleen een paar dikke, roze sokken aan. Lekker warm en broeierig. Om misverstanden te voorkomen: uiteraard niet in mannelijk gezelschap, want echt charmant is het niet. Daar ben ik me terdege van bewust. Ik verzoek u dan ook om dit beeld onmiddellijk uit uw systeem te wissen. Of zoals mijn dochter zei, na het lezen van dit stukje: ‘mam, dit is zo schaamtevol. Op die manier kom je dus echt nooit meer aan de man.’
Nog een rare: na het plassen trek ik mijn panty en jurk pas omhoog, als ik de deur van het toilet al achter me heb dichtgedaan. Op de gang dus. Wat eigenlijk best vreemd en lastig te verklaren is. Mijn moeder sprak vroeger al van een aangeboren neiging tot lichtzinnighied. En daar houden we het dan maar op. Dat ik dit alleen thuis doe, pleit in ieder geval voor mij. Zelfs mijn frivoliteit kent grenzen.
Eten is een genotsbrenger bij uitstek. Paprika chips bijvoorbeeld, moet op een speciale manier naar binnen worden gewerkt. Eén of meerdere stukjes worden tegen mijn verhemelte gedrukt, waarna ik de smaak er langzaam en krachtig uitzuig. Luidruchtig soms ook, om de feestvreugde te verhogen. Wist u trouwens dat zuurkool veel lekkerder is, als je het gewoon met je handen rauw uit het pak eet. Zodat het zuur je handen doet tintelen en je de kool tussen je kiezen vermalen hoort worden. En wat dacht u van M&M’s? Die moet je met een flinke hand tegelijk in je mond laten smelten, tot alleen de pinda’s overblijven. Die je dan eigenlijk net zo goed meteen kunt uitspugen, omdat ze nergens meer naar smaken.
In de categorie morsig en onsmakelijk, wil ik er nog één met u delen: het vissen van dikke klonten haar en zeepresten uit het doucheputje. Bij het naar boven halen van een aanzienlijke buit, word ik overvallen door een bizarre combinatie van rillingen over de rug, walging en onmiskenbare gevoelens van vreugde en voldoening. Indien het u nu echt te gortig wordt: ik draag daarbij wel handschoenen. Dat u het even weet.
Om te voorkomen dat ik voortaan alleen nog maar als panty ophijsende, M&M’s tuffende idioot en haarfetisjist door het leven ga, lijkt het me beter om het hierbij te laten. Verder functioneer ik heus redelijk normaal en naar behoren. En ik doe er niemand kwaad mee, niet dat ik weet tenminste. Laten we in godsnaam eerlijk zijn: diep van binnen schuilt De Vieze Man in elk van ons.
Reacties
Een reactie posten