Tel uw zegeningen
Veel van de beelden die je in de loop van een dag binnenkrijgt, beklijven niet of nauwelijks. En dat is maar goed ook in een prikkelwaanzinnige samenleving als de onze. Maar soms komt iets echt binnen. Iets wat je hart een beetje warmer maakt en je mond doet glimlachen.
Zo fietste ik laatst in de septemberzon door mijn woonplaats, toen een soort van scootmobiel mij tegemoet reed. Het was niet zo’n groot, enigzins log ding met deurtjes, zoals je wel vaker ziet. Dit leek meer op een gemotoriseerde zitfiets voor twee personen mét overkapping en zonder trappers. Ik hoop dat u een beeld hebt. In de zitfiets zonder trappers zaten een oudere man en vrouw genoeglijk met z’n tweetjes naast elkaar, terwijl ze parmantig en sierlijk over het fietspad zoefden. De mevrouw lachte stralend naar mij, alsof ze nergens anders had willen zijn op dat moment. Ze zag er zo oprecht gelukkig uit, dat ik er zelf gelukkig van werd.
Diezelfde week las ik toevallig een artikel over het maken van dankbaarheidslijstjes. Nu ben ik toch al erg voor dankbaarheid. ‘s Avonds in bed dank ik de kosmos voor alle fijne dingen die gebeurd zijn die dag. Maar het daadwerkelijk opschrijven werkt nog beter, merkte ik al snel. Elke dag schrijf ik in een notitieboekje alle dingen waar ik dankbaar voor ben. Van kwetterende vogeltjes tot een reuze fijn etentje met een lieve vriendin. Van mijn warme bed tot het begin van een nieuwe maand. Of een nieuwe dag natuurlijk. Van een beeldschone jurk, een lieve opmerking, mijn dierbaar nageslacht, zelfgebakken pannenkoeken tot… Nou ja, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt er dankbaar voor zijn.
Voor mij werkt het als een tierelier. Het helpt me focussen op al het positieve in mijn leven in plaats van te kijken naar dat wat er niet is. Ik ben een heuse najager van dromen. Zelden droom ik klein en makkelijk uitvoerbaar. Mijn dromen zijn bijna altijd groots, meeslepend en nauwelijks haalbaar en tot uitvoering komt het dan ook zelden. Mocht dat ooit onverhoopt wel het geval zijn, dan verzin ik wel weer een nieuwe, onmogelijke droom uit angst voor te veel kalme bedaardheid in mijn leven.
Dat klinkt allemaal onschuldiger dan het is, maakte de gelukzalige glimlach van de mevrouw in het karretje me weer eens duidelijk. Ze had nooit zo oprecht blij kunnen zijn als ze de hele tijd bleef denken aan hoe graag ze nog zou willen lopen, fietsen, rennen, verplaatsen als toen ze jong was. Dan was dit ritje een slap aftreksel van alles wat ze eigenlijk veel liever wilde in plaats van dat wat het nu was; meer dan genoeg om gelukkig te zijn.
Mijn dankbaarheidslijstjes helpen me om mijn dromen lichtelijk in toom te houden. Om ook blij te zijn met alles wat er al is. Het schijnt uit het door mij nooit gelezen, maar razend succesvolle boek The Secret te komen. Er bestaat zelfs een app voor, maar daar kan ik nog steeds niet erg aan wennen. Ik ben nog van de notitieboekjes, de papieren agenda’s en heuse boeken die je door kunt bladeren en die steeds geler wordende pagina’s hebben en naar boek ruiken, zoals het hoort. Aan mijn lijf niet te veel eigentijdse polonaise graag. ‘Logisch’, zouden mijn kinderen besmuikt gniffelend zeggen: ‘jij stamt ook nog uit de middeleeuwen, toch mam?’
Over de middeleeuwen gesproken; dat hele idee over dankbaarheid is eigenlijk ook zo oud als de weg naar Rome en wordt al voortdurend genoemd in de Bijbel. Hoewel mijn vader zelf niet meer zoveel had met het geloof, barstte hij regelmatig uit in christelijke gezangen. In de auto bijvoorbeeld of als hij een tikkeltje aangeschoten was. Mensen met een borrel op staan dichter bij God, heb ik als kind weleens gedacht, want in mijn familie waren alcohol en Onze Lieve Heer onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een van mijn vaders favoriete liederen was het opbeurende ‘Tel uw zegeningen’. Dankbaarder kan bijna niet.Tijdens het schrijven van mijn lijstjes betrap ik mezelf er regelmatig op, dat ik het hardop en luid aan het zingen ben:
Tel uw zegeningen een voor een,
tel ze alle en en vergeet er geen,
tel ze alle, noem ze een voor een
en ge ziet Gods liefde dan door alles heen
Ach ja, ik heb er zelf plezier in moet u maar denken en ik doe er niemand kwaad mee. U hoeft het gelukkig niet aan te horen. En dat is dan misschien weer iets voor uw dankbaarheidslijstje.
Zo fietste ik laatst in de septemberzon door mijn woonplaats, toen een soort van scootmobiel mij tegemoet reed. Het was niet zo’n groot, enigzins log ding met deurtjes, zoals je wel vaker ziet. Dit leek meer op een gemotoriseerde zitfiets voor twee personen mét overkapping en zonder trappers. Ik hoop dat u een beeld hebt. In de zitfiets zonder trappers zaten een oudere man en vrouw genoeglijk met z’n tweetjes naast elkaar, terwijl ze parmantig en sierlijk over het fietspad zoefden. De mevrouw lachte stralend naar mij, alsof ze nergens anders had willen zijn op dat moment. Ze zag er zo oprecht gelukkig uit, dat ik er zelf gelukkig van werd.
Diezelfde week las ik toevallig een artikel over het maken van dankbaarheidslijstjes. Nu ben ik toch al erg voor dankbaarheid. ‘s Avonds in bed dank ik de kosmos voor alle fijne dingen die gebeurd zijn die dag. Maar het daadwerkelijk opschrijven werkt nog beter, merkte ik al snel. Elke dag schrijf ik in een notitieboekje alle dingen waar ik dankbaar voor ben. Van kwetterende vogeltjes tot een reuze fijn etentje met een lieve vriendin. Van mijn warme bed tot het begin van een nieuwe maand. Of een nieuwe dag natuurlijk. Van een beeldschone jurk, een lieve opmerking, mijn dierbaar nageslacht, zelfgebakken pannenkoeken tot… Nou ja, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt er dankbaar voor zijn.
Voor mij werkt het als een tierelier. Het helpt me focussen op al het positieve in mijn leven in plaats van te kijken naar dat wat er niet is. Ik ben een heuse najager van dromen. Zelden droom ik klein en makkelijk uitvoerbaar. Mijn dromen zijn bijna altijd groots, meeslepend en nauwelijks haalbaar en tot uitvoering komt het dan ook zelden. Mocht dat ooit onverhoopt wel het geval zijn, dan verzin ik wel weer een nieuwe, onmogelijke droom uit angst voor te veel kalme bedaardheid in mijn leven.
Dat klinkt allemaal onschuldiger dan het is, maakte de gelukzalige glimlach van de mevrouw in het karretje me weer eens duidelijk. Ze had nooit zo oprecht blij kunnen zijn als ze de hele tijd bleef denken aan hoe graag ze nog zou willen lopen, fietsen, rennen, verplaatsen als toen ze jong was. Dan was dit ritje een slap aftreksel van alles wat ze eigenlijk veel liever wilde in plaats van dat wat het nu was; meer dan genoeg om gelukkig te zijn.
Mijn dankbaarheidslijstjes helpen me om mijn dromen lichtelijk in toom te houden. Om ook blij te zijn met alles wat er al is. Het schijnt uit het door mij nooit gelezen, maar razend succesvolle boek The Secret te komen. Er bestaat zelfs een app voor, maar daar kan ik nog steeds niet erg aan wennen. Ik ben nog van de notitieboekjes, de papieren agenda’s en heuse boeken die je door kunt bladeren en die steeds geler wordende pagina’s hebben en naar boek ruiken, zoals het hoort. Aan mijn lijf niet te veel eigentijdse polonaise graag. ‘Logisch’, zouden mijn kinderen besmuikt gniffelend zeggen: ‘jij stamt ook nog uit de middeleeuwen, toch mam?’
Over de middeleeuwen gesproken; dat hele idee over dankbaarheid is eigenlijk ook zo oud als de weg naar Rome en wordt al voortdurend genoemd in de Bijbel. Hoewel mijn vader zelf niet meer zoveel had met het geloof, barstte hij regelmatig uit in christelijke gezangen. In de auto bijvoorbeeld of als hij een tikkeltje aangeschoten was. Mensen met een borrel op staan dichter bij God, heb ik als kind weleens gedacht, want in mijn familie waren alcohol en Onze Lieve Heer onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een van mijn vaders favoriete liederen was het opbeurende ‘Tel uw zegeningen’. Dankbaarder kan bijna niet.Tijdens het schrijven van mijn lijstjes betrap ik mezelf er regelmatig op, dat ik het hardop en luid aan het zingen ben:
Tel uw zegeningen een voor een,
tel ze alle en en vergeet er geen,
tel ze alle, noem ze een voor een
en ge ziet Gods liefde dan door alles heen
Ach ja, ik heb er zelf plezier in moet u maar denken en ik doe er niemand kwaad mee. U hoeft het gelukkig niet aan te horen. En dat is dan misschien weer iets voor uw dankbaarheidslijstje.
Reacties
Een reactie posten