Carpe diem

Sinds mijn dochter een bijbaantje heeft in een winkel waarvan ik de naam niet zal noemen om elke schijn van belangenverstrengeling of sluikreclame te voorkomen, hoor ik regelmatig prachtige verhalen over de meest uiteenlopende mensen. Ik smul daarvan. Vooral mensen met nogal uitgesproken en geheel eigen karakters, kunnen rekenen op mijn warme belangstelling. Gelukkig komen er daarvan meer dan genoeg in het niet nader te noemen koopjesparadijs.

Mijn absolute favoriet is Jopie, een vrolijke vrouw van vierenzeventig. Dagelijks komt ze langs in de voordeelwinkel. Om speelgoedautootjes te kopen, want die verzamelt ze. Een rustgevende hobby lijkt me dat. Ik begrijp het ook. Zelf nam ik pas op mijn veertiende afscheid van Playmobil en dat was alleen omdat mijn omgeving het wat sneu begon te vinden. Jopie zou zich van dergelijke sociale druk niets aantrekken. Daar kan ik nog wat van leren.

Jopie komt niet alleen voor autootjes, maar ook voor de gezelligheid. Van alle winkelmedewerkers kent ze de naam, die van een in het bijzonder. Want Jopie heeft een oogje op Thomas. Thomas de kassagod, zoals ze hem zelf noemt. De allermooiste tekeningen maakt ze voor hem, waarop ze met grote letters ‘Carpe diem’ schrijft. Ik vermoed dat ze daarmee wil aangeven, dat het wat haar betreft geen langdurige of serieuze relatie hoeft te worden.

Dat de beste jongen pas zeventien jaar is, maakt haar niets uit. Ik vertelde het al: Jopie laat zich niet leiden door geldende conventies. Jopie is wie ze is en dat zonder ook maar één marketingadviseur. Daar kunnen Lady Gaga en Miley Cyrus nog een puntje aan zuigen.

Door alle verhalen ben ik een beetje van Jopie gaan houden. Omdat ze zo recht-voor-zijn-raap  en ongekunsteld is, in een maatschappij waarin dat bepaald niet altijd gewoon is. Ik hoop nog veel van haar te horen.