Dag, meneer Cohen
Zal ik u iets leuks vertellen? Misschien bent u daar best een beetje aan toe, na al dat gedoe de laatste tijd. Hoewel mensen het niet altijd direct van mij verwachten, ben ik een PvdA-meisje in hart en nieren. Het sociaaldemocratisch principe is mij met de paplepel ingegoten. Als zevenjarig wichtje reeds, ging ik mee op campagne. Zo gaat dat, als je in een rood nest wordt geboren. Met vlechten in het haar en een rode muts op mijn hoofd, reed ik op een kinderfiets vol ideële stickers door ons dorp. Om te helpen waar ik helpen kon. Mijn toewijding was groot. We hebben het over de jaren zeventig; politiek leefde en idealen mochten er zijn. Wat was dat eigenlijk plezierig, nu ik eraan terugdenk.
Als de dag van gisteren herinner ik mij een uitje met de plaatselijke afdeling van de PvdA. Een mens moet af en toe ontspannen tenslotte. Zeker in de politiek, dat hoef ik u niet uit te leggen. In een grote bus toog ons gezelschap goedgeluimd naar de VARA-studio, want helemaal loslaten konden we het ook weer niet. Om het moraal hoog te houden, zongen wij uit volle borst bekende socialistische liederen. Prachtig vond ik dat als kind. Ga, ga, Marianne, voer ons aan, verlos de maatschappij, van de tirannen en maak ons vrij, en maak ons vrij… Warm en veilig was het in die bus. De PvdA was mijn speeltuin en Marianne zou ons onbevreesd verlossen van tirannen. Ik had geen flauw idee wie dat dan waren, maar het klonk geruststellend, dus wat deed het er toe. Het leven was goed en overzichtelijk.
Zal ik u nog iets leuks vertellen? Vaak doet u mij een beetje aan mijn vader denken. Bevlogen, eerlijk en integer. Oprecht gedreven door de wil om voor mensen op te komen. Mensen die dat nodig hebben. Mooie eigenschappen vind ik het, zeker voor een politicus. Helaas is de wereld veranderd. Populistisch gebazel, kinderachtige bekvechterij en zelfs pogingen tot vernederen of beschadigen zijn schering en inslag. In een land waar PowNed inmiddels bekwaamheid bepaalt. Alles om zieltjes te winnen. Niet uw stijl, dat heeft u duidelijk laten zien. Persoonlijk geloof ik dat u daar blij om moet zijn. Ik weet het wel zeker eigenlijk.
Afgelopen maandag besloot u om de politieke arena te verlaten. Tijdelijk in ieder geval en met opgeheven hoofd. Ik begreep dat heel goed. Als zelfs de eigen achterban je niet meer overtuigend steunt, dan is het eind zoek. Een bekend PvdA-probleem, gelooft u ook niet? Maar al te vaak gooien we onze eigen glazen in. Daar hebben we die blaaskaak van een Wilders niet eens voor nodig. Het volk krijgt de leiders die het verdient, meneer Cohen, het is niet anders. Wij verdienen u niet. Niet op dit moment in ieder geval. U verdienen we pas als saamhorigheid, tolerantie en idealen niet langer loze woorden zijn. U verdienen we pas als respect en fatsoen zijn teruggekeerd in dit land.
Eens gaat de felste storm voorbij, geen macht houdt eeuwig stand… Weet u het nog? Ik heb het al lang niet meer gezongen. Misschien moeten we dat vanavond gewoon weer een keer doen. Lekker hard, onder de afwas. Om dat warme gevoel uit die bus terug te krijgen. Wellicht helpt het een beetje. We kunnen het in ieder geval proberen.
Met lieve groet,
Judith Velthuizen
P.S. In Apeldoorn zoeken we nog een burgemeester. Iets voor u?
Als de dag van gisteren herinner ik mij een uitje met de plaatselijke afdeling van de PvdA. Een mens moet af en toe ontspannen tenslotte. Zeker in de politiek, dat hoef ik u niet uit te leggen. In een grote bus toog ons gezelschap goedgeluimd naar de VARA-studio, want helemaal loslaten konden we het ook weer niet. Om het moraal hoog te houden, zongen wij uit volle borst bekende socialistische liederen. Prachtig vond ik dat als kind. Ga, ga, Marianne, voer ons aan, verlos de maatschappij, van de tirannen en maak ons vrij, en maak ons vrij… Warm en veilig was het in die bus. De PvdA was mijn speeltuin en Marianne zou ons onbevreesd verlossen van tirannen. Ik had geen flauw idee wie dat dan waren, maar het klonk geruststellend, dus wat deed het er toe. Het leven was goed en overzichtelijk.
Zal ik u nog iets leuks vertellen? Vaak doet u mij een beetje aan mijn vader denken. Bevlogen, eerlijk en integer. Oprecht gedreven door de wil om voor mensen op te komen. Mensen die dat nodig hebben. Mooie eigenschappen vind ik het, zeker voor een politicus. Helaas is de wereld veranderd. Populistisch gebazel, kinderachtige bekvechterij en zelfs pogingen tot vernederen of beschadigen zijn schering en inslag. In een land waar PowNed inmiddels bekwaamheid bepaalt. Alles om zieltjes te winnen. Niet uw stijl, dat heeft u duidelijk laten zien. Persoonlijk geloof ik dat u daar blij om moet zijn. Ik weet het wel zeker eigenlijk.
Afgelopen maandag besloot u om de politieke arena te verlaten. Tijdelijk in ieder geval en met opgeheven hoofd. Ik begreep dat heel goed. Als zelfs de eigen achterban je niet meer overtuigend steunt, dan is het eind zoek. Een bekend PvdA-probleem, gelooft u ook niet? Maar al te vaak gooien we onze eigen glazen in. Daar hebben we die blaaskaak van een Wilders niet eens voor nodig. Het volk krijgt de leiders die het verdient, meneer Cohen, het is niet anders. Wij verdienen u niet. Niet op dit moment in ieder geval. U verdienen we pas als saamhorigheid, tolerantie en idealen niet langer loze woorden zijn. U verdienen we pas als respect en fatsoen zijn teruggekeerd in dit land.
Eens gaat de felste storm voorbij, geen macht houdt eeuwig stand… Weet u het nog? Ik heb het al lang niet meer gezongen. Misschien moeten we dat vanavond gewoon weer een keer doen. Lekker hard, onder de afwas. Om dat warme gevoel uit die bus terug te krijgen. Wellicht helpt het een beetje. We kunnen het in ieder geval proberen.
Met lieve groet,
Judith Velthuizen
P.S. In Apeldoorn zoeken we nog een burgemeester. Iets voor u?
Reacties
Een reactie posten