Verwachtingen
Op een regenachtige zaterdagavond zagen dochter en ik ‘Me before you’, een mierzoete film over de ontluikende liefde tussen een rijke, zwaar gehandicapte, beeldschone jongeman en een arm meisje met een gouden hartje. Als je zin hebt in een prettig potje ongegeneerd grienen, dan kan ik deze tranentrekker pur sang van harte aanbevelen; de tranen stroomden over onze wangen. En niet alleen bij ons. Tegen het eind van de film zat de zaal vol luid snikkende vrouwen. Na afloop bleef iedereen nog even stilletjes en met gebogen hoofd voor zich uit staren. De film had er goed ingehakt.
Die zaal vol snotterende dames zette me wel aan het denken. Blijkbaar is het verlangen naar romantiek bij vrouwen zo groot, dat een beetje filmmaker ons zonder pardon aan het huilen krijgt. Of komen we zoveel te kort in het echte leven, dat we filmromantiek nodig hebben om te ontsnappen aan de alledaagse sleur? Ooit las ik dat onderzoek had uitgewezen dat het veelvuldig kijken naar romantische komedies weinig goed doet voor je eigen relatie. Je zou er onrealistische ideeën en verwachtingen over de liefde door ontwikkelen, zo werd beweerd. Of dat echt waar is weet ik niet, maar de onderzoekers hadden ons huilende vrouwen die avond vast een treffend voorbeeld gevonden van hun stelling.
Bij de plaatselijke boekhandel zag ik een paar dagen later een vrouw met een rollator binnen schuifelen. Ik schatte haar dik in de negentig. Ze liep voorzichtig naar de tafel waar ik verlekkerd tussen de boekaanbiedingen stond te snuffelen. Zonder schaamte pakt ze ‘Grey’, de opvolger van de welbekende ‘Vijftig tinten grijs’-boeken van E.L. James, die bij veel vrouwen een licht SM-vlammetje aanwakkerden. Ze vlijde zich neer op haar rollator en ging er eens goed voor zitten. Na een aantal passages te hebben gelezen, gaf ze me een dikke knipoog. ‘Ik laat me verleiden hoor,’ zei ze met een ondeugend lachje en ze liep met het boek richting kassa. Ik keek haar geamuseerd na.
‘Is het een cadeautje?,’ vroeg de man van de boekhandel. ‘Ben je gek,’ riep ze luid. ‘Deze is lekker voor mezelf. Hij schijnt goed te zijn hè?’ De rood aangelopen boekhandelaar knikte wat ongemakkelijk. ‘Vast wel, ik heb hem niet gelezen.’ De oude dame keek hem streng aan en sprak berispend: ‘Misschien moet je dat dan maar eens doen. Je kunt er geheid iets van leren.’
Ik grinnikte. Ze had gelijk. Vrouwen hoeven helemaal niet te werken aan hun zogenaamd onrealistische verwachtingen over relaties. We moeten er met zijn allen simpelweg voor zorgen dat die verwachtingen realiteit worden.
Die zaal vol snotterende dames zette me wel aan het denken. Blijkbaar is het verlangen naar romantiek bij vrouwen zo groot, dat een beetje filmmaker ons zonder pardon aan het huilen krijgt. Of komen we zoveel te kort in het echte leven, dat we filmromantiek nodig hebben om te ontsnappen aan de alledaagse sleur? Ooit las ik dat onderzoek had uitgewezen dat het veelvuldig kijken naar romantische komedies weinig goed doet voor je eigen relatie. Je zou er onrealistische ideeën en verwachtingen over de liefde door ontwikkelen, zo werd beweerd. Of dat echt waar is weet ik niet, maar de onderzoekers hadden ons huilende vrouwen die avond vast een treffend voorbeeld gevonden van hun stelling.
Bij de plaatselijke boekhandel zag ik een paar dagen later een vrouw met een rollator binnen schuifelen. Ik schatte haar dik in de negentig. Ze liep voorzichtig naar de tafel waar ik verlekkerd tussen de boekaanbiedingen stond te snuffelen. Zonder schaamte pakt ze ‘Grey’, de opvolger van de welbekende ‘Vijftig tinten grijs’-boeken van E.L. James, die bij veel vrouwen een licht SM-vlammetje aanwakkerden. Ze vlijde zich neer op haar rollator en ging er eens goed voor zitten. Na een aantal passages te hebben gelezen, gaf ze me een dikke knipoog. ‘Ik laat me verleiden hoor,’ zei ze met een ondeugend lachje en ze liep met het boek richting kassa. Ik keek haar geamuseerd na.
‘Is het een cadeautje?,’ vroeg de man van de boekhandel. ‘Ben je gek,’ riep ze luid. ‘Deze is lekker voor mezelf. Hij schijnt goed te zijn hè?’ De rood aangelopen boekhandelaar knikte wat ongemakkelijk. ‘Vast wel, ik heb hem niet gelezen.’ De oude dame keek hem streng aan en sprak berispend: ‘Misschien moet je dat dan maar eens doen. Je kunt er geheid iets van leren.’
Ik grinnikte. Ze had gelijk. Vrouwen hoeven helemaal niet te werken aan hun zogenaamd onrealistische verwachtingen over relaties. We moeten er met zijn allen simpelweg voor zorgen dat die verwachtingen realiteit worden.
Reacties
Een reactie posten