Meisje in de trein

Uitdagend en zonder schaamte kijkt ze me aan; een klein, tenger meisje van hooguit een jaar of vier met een heleboel flinterdunne vlechtjes en felgekleurde balletjes in haar zwarte kroeshaar. Alsof ze wil zeggen: dit ben ik en ik vind mezelf best leuk eigenlijk, dus ik zou niet weten waarom jij me niet leuk zult vinden. Ik moet lachen om haar eigenwijze hoofd en ze lacht vrolijk met me mee. Wij snappen elkaar.

Zonder een woord Nederlands te spreken, weet ze zich opvallend goed duidelijk te maken. Ze praat met grootse gebaren en bijzonder levendige mimiek en ze voert bovenal perfecte persiflages uit van de in de overvolle treincoupé aanwezige mensen. Niet stiekem of achter hun rug om, maar eerlijk en recht voor zijn raap. Met een klein, donker vingertje prikt ze haar slachtoffer eerst in de zij, zodat ze verzekerd is van onverdeelde aandacht. Vervolgens geeft ze op briljante en komische wijze een imitatie van de uitverkorene. Een daverend applaus voor dit verdomd sterke staaltje observeren en acteren lijkt mij op zijn plaats.

Helaas, de reacties van het in grote getale aanwezige publiek zijn niet bepaald laaiend enthousiast te noemen. De meeste mensen schuifelen  wat ongemakkelijk op hun stoel of kijken ronduit geïrriteerd door zoveel brutale vrijpostigheid. Ik kijk eens goed naar haar. Ze laat zich nu nog door niets en niemand uit het veld slaan. Ze gelooft in zichzelf en is om de dooie dood niet bang om haar plekje in deze wereld vol flair en bravoure in te nemen. Maar ik vrees dat ze al snel zal leren dat ze zich moet aanpassen. Dat ze lief en beleefd moet zijn en vooral niet te opvallend. Ik ben bang dat ze ooit gaat denken dat wie ze is niet goed genoeg is. Dat ze een leven lang zal proberen om te zijn wie ze niet is en daarmee kiest voor de weg van de minste weerstand, omdat dat verreweg het makkelijkste is.

Ondertussen wijst ze op een sjaaltje van een nette mevrouw, strikt er bij zichzelf denkbeeldig en overdreven keurig een om en loopt kakkineus met een samengeknepen mondje en haar neus omhoog door het gangpad. De gelijkenis is treffend . Ik kan er niets aan doen, maar ik moet er heel hard om lachen. De mevrouw vindt het niet grappig. De rest  van de coupé ook niet.