Praag als besluit

Vandaag deed ik iets moedigs. Nou ja moedig voor mijn doen, moet ik daar misschien aan toevoegen. Voor een ander kan zoiets niet meer dan een peulenschil zijn, dat weet je nooit. Heldhaftig of niet; ik boekte een tripje naar Praag. Praag en ik gaan way back, moet u weten. Het was de lievelingsstad van mijn overleden vader en ooit verbrak ik er een slechte relatie. Dat het er belabberd aan toe ging tussen mij en mijn teerbeminde wist ik al lang natuurlijk, daarvoor hadden we niet helemaal naar Tsjechië hoeven rijden. Maar ik had de Moldau nodig om mij te vertellen dat ik mezelf niet langer voor de gek moest houden. Dat deed mijn geliefde al en daar moest een eind aan komen, galmde de rivier. Precies daarom hou ik zo van alles wat stroomt, kolkt en kabbelt; water dwingt mij, mooi-weer-speel-koningin, om eerlijk te zijn.  Ik heb nog foto’s van mezelf, gemaakt op die eerste en meteen laatste vakantiedag. Ik probeer krampachtig te lachen, maar het verdriet in mijn ogen kon door geen enkele filter meer worden verzacht. Onschuldige vakantiekiekjes blijken soms genadeloze graadmeters.

Dat ik terug zou gaan naar Praag heb ik altijd geweten; ik hou met heel mijn hart van steden waar verhalen tastbaar zijn. Met een aangeboren hang naar het verleden smul ik van geschiedenis en alles wat daar ook maar een beetje mee te maken heeft. Het zal u dan ook niet verbazen dat kostuumdrama’s en historische films een grote liefde zijn. Lang hield ik Netflix buiten de deur; tijdrovend, stompzinnig en nergens voor nodig vond ik. Toen ik onlangs eindelijk toegaf, bleek al snel dat ik er mijn oubollig hart ruimschoots kon ophalen. Ik laafde me aan Downton Abbey en dat heeft mijn omgeving geweten. De gulden middenweg past nu eenmaal nauwelijks bij wie ik ben. Te pas en te onpas vertelde ik over het wel en wee van de aristocratische familie Crawley en hun alom aanwezige personeel. ‘Mam, het is verbijsterend knap hoe jij Downton Abbey weet te betrekken bij elk gesprek dat we voeren’, zei het dierbaar nageslacht vaak smalend. En ze zuchtten zachtjes als ze zagen dat mijn mascara voor de zoveelste keer Alice Cooper-achtige vormen had aangenomen of als ik een rondje van vreugde door de kamer danste. ‘Laat ons raden: Downton Abbey’, klonk het dan gelaten.

Aan alles komt een eind zoals bekend, ook aan geliefde series. Wie zich met heel zijn ziel en zaligheid in iets stort, valt in een diep gat als het is afgelopen. Van de ene naar de andere serie fladderen is niets voor mij. Al die emoties moeten toch eerst een beetje uit je systeem verdwijnen. Net als bij relaties eigenlijk. Een jaar of twee duurt het over het algemeen voordat ik weer enigszins in staat ben om lief te hebben. Zelfs als ik er zelf vol overtuiging een punt achter zet, dat is het ergste. Wat dat betreft is het misschien niet helemaal toevallig dat ik juist nu weer zin krijg om Praag met een bezoekje te vereren. Het is bijna twee jaar geleden dat ik daar verdrietig en ellendig de liefde achterliet. Wie weet vind ik straks wandelend langs kerken, kastelen en kathedralen mijn eigen Lord Grantham. Het is hoe dan ook tijd om de liefde weer thuis te brengen.